Kung Fu Panda

Jeśli ktoś myślał, że żartuję pisząc o swoim uwielbieniu dla bajek, to był w błędzie. Kocham bajki, baśnie, kreskówki, wszystkie historie, które zdarzyły się "dawno,dawno temu" i "za siedmioma górami". Żeby się całkiem pogrążyć przyznam, że uwielbiam Kornela Makuszyńskiego, który wierzył, że nie ma ludzi złych, a jedynie nieszczęśliwi. I że przez najgrubszą skorupę można dotrzeć do czyjejś dobroci i wrażliwości. Życie pokazuje, że bywa z tym różnie, ale nie tracę nadziei.

Wracam do bajek. Mają niesamowitą moc dodawania otuchy i poprawiania nastroju, czego nie zawsze potrafi dokonać gorąca czekolada i moja własna szarlotka. Tylko w baśniach dobro zawsze zwycięża, a najwieksza (pozornie!) łamaga ratuje świat i piekną księżniczkę na dodatek, korzystając z nieprzebranych zasobów męstwa i ...poczucia humoru. Jednym z moich ulubionych, (jeśli nie ulubionym) bohaterem jest panda Po z absolutnie kultowego filmu "Kung Fu Panda". Film obejrzeć należy koniecznie, i to z jakieś 459 razy, bo dopiero ta ilość powtórzeń pozwala zauważać i smakować wszystkie jego zalety. A są to, w kolejności bezładnej:

1. Genialna animacja, ale to akurat nikogo chyba nie dziwi, ponieważ Dream Works z tego słynie. Na kolana rzuca każdy dopieszczony szczegół obrazu, mimika postaci, płynne ruchy, szczególnie powalające w zwolnionym tempie... Kto raz widział żółte oczy Tai Lunga gasnące pod tłustym zadkiem Po, do upadłego będzię naciskał guzik z napisem "repeat".

2. Dialogi, tu w tłumaczeniu Bartosza Wierzbiety, co znaczy jedno: są genialne! Oczywiście znam je prawie na pamięć i zawsze wprawiają mnie w dobry humor. Poza tym maja zastosowanie w codziennym życiu, jako gotowce na każdą okazję. Rzucam w przestrzeń "No co, jak sie denerwuję to jem, ok?" albo "Nie jestem tłustym i słabym pandą, jestem tłustym i bardzo silnym pandą" czy " Kolego!" wypowiedziane oczywiście z właściwym, długo ćwiczonym akcentem, i wszystko jasne. Jeśli odbiorca nie ma pojęcia o co chodzi, to jego problem.

3. Dubbing, dość ściśle związany z dialogami (cóż za błyskotliwa myśl!). Oryginalny od polskiego różni się tym, że brylują w nim gwiazdy i pewnie biorą za to grube pieniądze. Jack Black, Dustin Hoffmann czy Angelina Jolie na pewno nie gadają do sitka za jakieś grosze. Podejrzewam, że polska obsada nawet nie marzy o takiej kasie,reklamie i sławie,  mogą się jednak pocieszyć: są genialni!!! Słynny osioł ze Shreka w mistrzowskim wykonaniu Jerzego Sthura, to przyklad ciągle wywlekany, jakby nie było innych. tymczasem Pan Jerzy doczekał sie wielu wspaniałych następców, chociażby w osobie swojego syna Maciej, Marcina Hycnara, Pawła Ciołkosza i innych. "Słuchanie" polskiego dubbingu jest rozrywką samą w sobie, brak obrazu psuje ją tylko trochę.

4. I wreszcie sama historia opowiedziana lekko, płynnie, bez najmniejszej dłużyzny. Panda, adoptowany przez gąsiora, nie pragnie jak jego przybrany ojciec, serwować do końca życia zupy z kluskami. Zapatrzony w fantastyczną piątkę - swoich idoli - pragnie byc wojownikiem kung fu. W snach pokonuje "sto tysiecy demonów z góry stu tysiecy demonów" i " nie żąda zapłaty za swą odwagę, ani za swą przystojność". Na jawie jest, delikatnie rzecz ujmując, średnio sprawny. Przypadek czy zrządzenie losu sprawia, że trafia pod opiekę mistrza Shi Fu i trenuje, by stać się Smoczym Wojownikiem. Jest śmieszny, żałosny, wzruszający, uparty i niezłomny. Walczy o swoje marzenia, przyjaźń i szacunek. Zdobywa je w momencie, w którym zaczyna rozumieć, że "tajnym składnikiem zupy z tajnym składnikiem jest jego...brak". Czyli, że tak naprawdę wystarczysz ty sam...

To morał, który wyjatkowo mocno zapadł mi w serce. Wracam do niego za każdym razem kiedy czuję się słaba i bezradna. Uśmiechnięty Po wpatrujący się w Smoczy Zwój to lekarstwo na wszystko. Sprawdźcie.